Nomad (free verse)

Nomad خانه بدوش

_________________________________

Translation of Ali Zahid’s Free Verse from Sindhi to English by Hisam Memon

علي زاهد جي آزاد نظم جو انگريزي ترجمو حسام ميمڻ

March 16, 2012 - Karachi

I’m a nomad I have no land, No home, No wall, No door. I possess Some goats and sheep, Why electricity, gas and other amenities of life are necessary I don’t know I never felt such facilities I never slept under the ceiling fan Though the days remain hot at their peak While my wife With the cover of her head’s shawl makes wind for me Deeply I sleep and gratified But how she sleeps, I don’t know I never have made the wind for her with the cover of my Turban yet I neither heard The door was knocked at Nor enjoyed, how cool wind crosses through the window I neither saw the full moon at the terrace Nor the stars, I counted ever How older hut’s roof, made of rags May afford a man’s weight over You ask me about the courtyard The whole land is my yard My kids are not used to play with toys They are greatly fond of lambs to play with I am recognized from my attire, I put on My elder sister, Who is still bachelor Is an adept damsel to deal with raged clothes how to stitch skillfully What is the importance of food? Unleavened meal, cooked through stone And unclean molasses Is my breakfast, lunch and dinner O yes….. I never forget To drink milk at night I don’t know about fatigue? While a diseased sheep, I carry on my shoulders for the miles on foot I feel a little bit irritable But my co-traveler and wife must feel tired because she carries two kids during the travel she neither has complained nor I have asked her about such trouble yet For me, There is no difference between Pain and pleasure Previously, Six months ago, On the birth day of eighth son I felt myself very much gladdened And the feeling of sorrow…! I perhaps forgot at the moment But, Yea…… in previous year while my black sheep died some hot drops of water drowned through the eyes crept through cheeks and fell down on the Earth and the soil absorbed those fully It may be a pain or sorrow Neither a clash of capital at me Nor to wish to hoard money This is why, I am not afraid of anybody I am danger for none I claim nothing Neither agreement nor MoU is available I am the symbol of peace With touch of my feet To wander the unseen and new places I have gotten certain legacy From my forefathers Every stay is my new place to live And perhaps, no destiny to stay Because, I am a nomad! And I have no land!

مان.... هڪ خانه بدوش آهيان منهنجي ڪابه زمين ناهي، منهنجو ڪوبه گهر ناهي، ڪا به ديوار، ڪو به در ناهي. ڪجهه ٻڪريون ۽ رڍون ئي منهنجي ملڪيت آهن بجلي، گيس ۽ ٻيون ضرورتون! اهي ڇوضروري آهن؟ مان نٿو ڄاڻان، مونکي ڪڏهن به انهن جي ضرورت ناهي محسوس ئي ناهي ٿي. مان ڪڏهن به پنکي جي هيٺان ناهيان ستو، ڀلجان ڪيڏي به گرمي ڇو نه هجي، منهنجي زال، پنهنجي رَئي جو پلئه مون مٿان جهلائيندي آهي، مونکي هوا ڏيندي آهي، ته ننڊ اچي ويندي آهي، سڪون سان سمهي پوندو آهيان، پر هوءَ پاڻ! نه ڄاڻ ڪيئن سمهندي هوندي!؟ مون ته ڪڏهن به پنهنجي پڳ جي پاند سان کيس هوا ناهي ڏني. مون ڪڏهن به دروازي تي هٿ جي ٿپڪيءَ جو آواز ناهي ٻڌو، نه ئي ڪڏهن ڳڙکيءَ مان ايندڙ هوا جي ٿڌي لُهري جو لطف ماڻيوآهي. مون ڪڏهن به ڇت تي چڙهي چوڏهينءَ جو چنڊ ناهي ڏٺو، ۽ نه ئي تارا ڳڻيا آهن، پراڻن ڪپڙن جي لِههَ مان ٺهيل خيمي جي ڇت ۾ ڀلا انسان جو ٻوجهه سهڻ جي سگهه ڪٿي؟ اڱڻ جو ٿا پڇو؟ هيءَ سڄي ڌرتي ئي منهنجو اڱڻ آهي. منهنجن ٻارڙن کي کيڏوڻن جي هيرَ ناهي، ليلڙيون ۽ گهٽڙا ئي انهن لاءِ تفريح جو وڏو سامان آهن. آئون پنهنجي اوڍڻ مان ئي سڃاپجان ٿو، منهنجي وڏي ڀيڻ جيڪا اڃا ڪنواري آهي، ڦاٽل ڪپڙن ۾ چتيون هڻڻ جي سگهڙ آهي. کاڌي جي ڪهڙي اهميت؟ پٿر تي پڪل روٽ ۽ ڪارو ڳڙ منهنجي نيرن به آهي ته، مانجهاندو ۽ رات جي ماني به، ها، جائي...........! رات جو کير پيئڻ ڪڏهن ناهيان وساريندو. مونکي خبر ناهي ته ٿڪ ڇا آهي؟ پر جڏهن به ڪنهن بيمار رڍ کي ڪلهن تي کڻي ميلن جا ميل پنڌ ڪندو آهيان ته ٿورو بيزار ضرور ٿيندو آهيان، پر مونسان گڏ ئي سفر ڪندڙ منهنجي زال ٻن ٻارن کي کڻي هلڻ سبب ضرور ٿڪبي هوندي. پر نه ئي هن اڄ تائين ڪا شڪايت ڪئي آهي نه ئي وري مون کانئس پڇا ڪرڻي جي ڪا تڪليف ڪئي آهي. ڏک ۽ خوشيءَ ۾ ڪو لاءِ ڪوبه ڦير ناهي، آخري ڀيرو ڇهه مهينا اڳ پنهنجي اٺين پٽ جي جنم تي ڏاڍو خوش ٿيو هوس. ۽ ڏک جو احساس....! شايد مان وساري ويٺو آهيان. پر ها........! پوئين سال جڏهن منهنجي ڪاري رڍ مئي هئي تڏهن گرم پاڻيءَ جا ڪجهه قطرا مهنجي اکين مان وهي ڳلن تان رڙهندا زمين تي ڪري مٽيءَ ۾ جذب ٿي ويا هئا، شايد ان کي ئي ڏک چوندا هجن! مون وٽ نه ڪو ملڪيت جو جهڳڙو آ نه ئي مال ميڙڻ جي ڪا ڀاونا انڪري ئي نه مونکي ڪنهن مان ڀئه آهي ۽ نه ئي مان ڪنهن لاءِ خطرو آهيان. مون لاءِ ڪا به دعويٰ ناهي ڪوبه واعدو، معاهدو ناهي مان امن جو اهڃاڻ آهيان. پنهنجن پيرن جي ڇهاءَ سان اڻ ڏٺل رستن جي ڌوڙ اڏارڻ ۽ نوان ماڳ تلاشڻ منهنجن ابن ڏاڏن کان مون کي ورثي ۾ مليو آهي، هر ڊاٻو منهنجونئون ماڳ هوندو آهي ۽ شايد منهنجي ڪابه منزل ناهي! ڇو ته....! مان هڪ خانه بدوش آهيان...! ۽ منهنجي ڪا به زمين ناهي!

Poem by Hisam Memon

حسام ميڻ

نظم

ڪن جي هٿ ۾ تالا آهن

ڪن جي ڪنن ۾ والا آهن

ڪي لاچاريءَ ۾ ٿا لوڙهن

ڪي نفرت جي مٽي ڳوهن

ڪي ڪي ماڻهو اهڙا پيارا

سڀ کي ڀاسن جيءَ جيارا

اڄ گهرجن ٿا اهڙا ماڻهو

جيڪي آهن منش مهان

صدقي توتان اي انسان

هوند نٿو حيوان ڍاپين

ٿونارن جا سينا چاڪين

ٿو هوس نگر ۾ ٿاٻڙجين

ڪيڏو نشي ۾ آڪڙجين

ڀل تون ويٺو بڪ پيو

ڀل تون ماڻهو چڪ پيو

انت ته تنهجو ٿيندو نيٺ

جهرندا تنهنجا سڀ جهان

صدقي تون تان اي انسان

مٽيءَ مان ڀڳوان کي ٺاهي

۽ ٿو وڪڻين گاهي گاهي

ڌرتيءَ کي به وڪڻين ٿو

۽ ماڻهوءَ کي جهڻڪين ٿو

مسجد، مندر تولئه پئسو

سحرا، سمندر تو لئه پئسو

پئسو تو لئه سڀ آڪار

ڌوتا تون ڪيڏو بي مان

صدقي توتان اي انسان

واريءَ پنڌ ۾ آهين تون

سوچ ذرا اڄ ڇاهين تون

ڌن جي پويان پاڻ رلائين

انسانن جي ڪم نه آئين

پيٽ پرايا ڪيئن لتاڙيئه

ڄڻ سارا فرمان ٿي ڦاڙيئه

ائين لڳي ٿو توکي ڏسندي

ماڻهو ٻاهر، اندر ۾ شيطان

صدقي تون تان اي انسان

________________________

16 مارچ 2012

Cruel (short story) by Hisam Memon

هن ماڻهوءَ تي مان ڇا ڳالهايان، قد جوبندرو، رنگ جو ڪارو، نرڙ ۾ گهنج، پيٽ دلي وانگر ٻاهر نڪتل، جهيرون جيهرون سگريٽائي چپ، وار ائين ڄڻ ڄاهو، هلندو ائين ڄڻ لڌڙو اڳيان پئي ويو. ڳالهائيندو ائين ڄڻ سڀڪجهه هي ئي ڄاڻندوهجي، هن کان ڪم ٿيندو ناهي، پر ڪم جي نالي تي سڄي عمر قرض وٺڻ هن پنهنجو شيوو بڻائي ڇڏيو آهي.

ڪڏهن ڪڏهن ناس ڇڪي مٿي ڪري وڏا ساهه کڻندو، ته بڇان پئي لڳندي، مهذب ٿيڻ جي ايتري ڪوشش ڪندو، جو مهذب ماڻهو هن کي ڏسي گهٽي مٽيندو. هن جي پوري شخصيت بيڪار، گيدي، ۽ واهيات وارتائن سان ڀري پئي آهي.

شراب نوشي ته ائين پيو ڪندو، ڄڻ ڇٽيءَ واري ڏينهن کيس ماڻس کير بدران شراب ڏنو هجي، پئسا هجن يا نه هجن، پر ياريءَ جو ڪوڏيو، پيو نوسيندو ته ڪو يار ملي ته ڊاڙون هڻي، خوشامد ڪري، ڍڪ ڏوڪجي، نه ته کيس ننڊ نه ايندي.

جوان ڌيئر ٿي ويون، زال رڙندي رهي ۽ منٿون ڪندي رهي ته هي ڪجهه ڪمائي، پر مجال آهي جو زال جو ڪو سڏ ورنائي، جي رچڪي اچي وڃيس ته جوءِ کي ٻه پادر هنيو وٺي ۽ چوي ته : “سڄو ڏينهن هن پيٽ ۽ ٻچڙن جي ڪري ئي ته ڀٽڪي ڀٽڪي گهر اچان ٿو، هتي اچان ٿو ته تنهنجا ترڪتال ۽ نمونا آهن، ڪاڏي وڃان، ڇا مونکي احساس ناهي ته گهر آهي، ٻار آهن، اٿڻو ويهڻو آهي، زمانو آهي”

جوڻس اهڙا ڪرتوت ڏسي ڏسي پهريان ته اهو سمجهيائين ته اڄ ڳالهه جو ڇيهه ٿيندو، هاڻي ائين نه ٿيندو، پر روز لاٽونءَ جا چگهه ساڳيا، روز اهو ئي ڪوڙ، روز اها ئي ڳالهه ته ٻچن لاءِ سوچي ٿو، نيٺ، ان حالت مان بر ٿي، جوڻس هن کي ڇڏڻ جو وچن ڪيو۽ هڪ ڏينهن ٻچا کڻي هلي وئي.

بس پوءِ ته هن جا راڙا هجن، ته هن سان زيادتي ٿي آهي، هيڏي ويو، هوڏي ويو، پر هن جي هڪ نه ٻڌائون، سڀني مائٽن کي به پتو هيو ته اهي رينگٽ گهڻا ٿيا، جيڪا ڳالهه هلڻي ئي ناهي، ان کي ڇو هلائجي. سڀني کيس جواب ڏنو پوءِ ٿيو ڇا هي پهريان جوءِ کي چوندو هيو ته هو ڏنيهن رات هڻ هڻ ڪري ٿو، ڪم نٿو ٿئي ان ڪري پريشانيءَ کي دور ڪرڻ لاءِ شراب ڏوڪي ٿو، پر پوءِ وري زماني کي چوڻ لڳو ته هو جوءِ ۽ ٻچن جي ڇڏي وڃڻ جي ڪري درد ۾ شراب پيئي ٿو. هو پنهنجي حرڪتن کان باز نه آيو، ساڳيا لاٽون، ساڳيا چگهه، جنهن گهر ۾ ٻار هوندا هيا، اتي هن جا يار، شراب، سگريٽن جا سوٽا ۽ رنڊيون اچڻ ۽ وڃڻ لڳيون. سڄو پاڙو کانئس نفرت ڪري ٿو، پر ڪير ڪجهه چئي نٿو سگهي، زمانو ئي اهڙوٿي ويو آهي، جو هر ماڻهو پنهنجي کل بچائڻ ۾ لڳو پيو آهي.

اهي سڀ ڳالهيون ڏسي، احمد حيران هو ته آخر هن کي زال ڇڏي ڇو وئي، هن وجهه وٺي هڪ ڏينهن جوسي کان پڇيو ته : جوسا! آخر ڇا ماجرا هئي، جو هن مسڪين سان ايڏي زيادتي ٿي؟”

جوسي وٽ ٺهه پهه جواب هيو ته: “يار احمد! ڪهڙيون ٿو ڳالهيون پڇين، ان سان جيڪو ٿيو، صحيح ٿيو، بلڪه هن کي ته ڦاهيءَ تي لٽڪايو وڃي ها، تڏهن به گهٽ هيو، هيو ئي بي غيرت، منهنجو وس پڄي ته گولي ئي هڪ هڻانس، ڪتي..........”

جوسي جي اها غير متوقع ڳالهه ٻڌي احمد کي ڏندين آڱريون اچي ويون ۽ هوششدر ٿي ويو ۽ هوش جهليندي وري جوسي کان پڇيائين:

“آخر ڇا مامرو آهي؟”

جوسي جي اکين ۾ باهه هئي، هن وڏو ساهه کڻندي ٻڌايو: “هڪ ڏينهن مان پنهنجي دڪان تي ويٺو هوس ته هن جي ننڍڙيءَ جو فون آيو، جنهن جي عمر سترنهن سال کن ٿيندي، مونسان ماما ڪري ڳالهائيندي آهي، انتهائي نيڪ صفت ڇوڪري آهي، مونکي چيائين ته ماما اسانواري گهر ۾ اسانجو ڪجهه سامان رهجي ويو آهي، اهو مهرباني ڪري، ڪنهن جي هٿ موڪليو يا پاڻ ڏئي وڃو ته مهرباني. ٻيو ڪو اهڙو ماڻهو سجهي ئي نه پيو، جواهو ڪم ڪنهنکي چئجي. هن ڳالهايو ته موقعو وٺي مون کيس چيو ته بابا پيءُ سان ائين ناهي ڪبو، هاڻي ناراضگي گهڻي ٿي وئي، بس، ڳالهه ختم ڪري هليا اچو گهر پنهنجي. هن منهنجي ڳالهه ٻڌي ڪري چيو ته ماما ڇا اسان ان گهر ۾ اچون جتي، روز منهنجي ماءُ گاريون ۽ ماران کائي، ۽ اسان کي اسڪول ڪاليج جي فيس ته ڇڏيو پر ڪڏهن ڪڏهن ته ٽي ويلا ماني به نصيب نه پئي ٿي ۽ جڏهن به هن کي ڪجهه ڪرڻ لاءِ چئون ته اها حالت ٿئي، هن کي ڪو احساس ئي ننه هيو اسانجو. مان وري ڳالهه کي لنوائيندي کيس چيو، پٽ پوءِ به آهي ته بابو نه، بابي سان حساب ٿيندا آهن ڇا؟

منهنجي اهڙيون ڳالهيون ٻڌي ٻڌي هوءَ جذباتي ٿي وئي ۽ روئڻ لڳي پوءِ روئڻهارڪي آواز ۾ چيائين ته ماما اهي سڀ شيون ته سالن کان برداشت ڪيون پيا، پر اهو برداشت ڪيئن ڪجي جو نشن ۾ رات جو دير سان اچي مونکي ڇڪي ڀاڪر پائي ۽ چوي ته ڪنهن کي خبر نه پوندي ته تون، هلي آءُ، اچ، جهٽ گهڙيءَ جي ته ڳالهه آهي، جهٽ گذري ويندي. ماما، هو پيءُ ناهي، هو وحشي آهي ۽ وحشين سان گڏ ناهي رهبو. اها ڳاهه ٻڌي منهنجي ته پيرين مان زمين ئي نڪري وئي، ڪا ڳالهه ئي سمجهه ۾ نه پئي آئي، ته ڇا چوان؟!

منهنجي ته ڪل ئي ٿڙي وئي ۽ سوچيو ته اهڙا مررون به اسان جي سماج ۾ رهن ٿا، اهو ئي سبب آهي ادا احمد! هن وحشيءَ کي ٻار ٻچا ڇڏي ويا آهن.”

احمد اها ڳالهه ٻڌي پاڻ کي آڱر ۾ چڪ پاتو ته شايد هو ڪو ڀوائتو خواب ڏسندو هجي، پر اها حقيقت هئي، احمد کي به ڪاوڙ ۾ جذباتي ٿي ويو ۽ ڏند ڪرٽيندي، هٿ ڀڪوڙيندي جوسي کي چيائين:

“صحيح ٿو چوين جوسا! اهو پيءُ نه پر وحشي آهي ۽ جانور آهي، هي واقعي ڦاهيءَ جو حقدار آهي! ڪتي...........”

Please, say to them not to rule

Who, they don’t belong to me

Why should I be on the knee?

I’m not from them,

Why they rush on,

Having no brawn

To brawl

Them all

I’m not from them

Why they want to rule

I’m not a tool

To play with

As they behave

To surge the wave

Of blood on my land

I have my own tongue,

Own culture,

Traditions and norms

Why they deem me as the dead one is

They attack, being vulture

To shatter the world of peace and culture

That governs very long

Please, say them not to drill innocent ones

To rule the land of love

The sky is the witness above

Mountains plead to play the role

To utter a fact:

This land as whole

Remained the land of love

Please, say to them not to rule!

By Hisam Memon/15 Mar 2012

Of Cruel and Savior of My Society

"Of Cruel and Savior of My Society" by Hisam Memon

He is thoroughly a gentleman, loving, caring but speaks lies, his is a very strange habit of pub crawl, he keeps no malice, and goblet of wine is the buttress for him.

He is very much inclined to have fame in span of midnight but in the morn, he sleeps well and remained ecstatic; his dreams make him flowery and more imaginative; he gets up and begins to lie and the night and wine go hand in hand.

Compel me not O my friends to take his name; he is the politician of my land, reformer of my land, Savior of the society and Zapata like man, he hates cruelty, fucks the disparity off, he believes in agrarian culture to rule, he wants to decide the fates of the people, he is the greatest king of his world.

Let him drink a while; life is for a while!

Let him speak a lie; life is for a while!

Astound not O my Friends!

He dies every moment in himself, he will not rule more; rest be assured!

Let him whisper for a while;

He murmurs and utters;

Pay him heed to hear:

“Let me die after a while!”

“Let me die after a while!”

(15 March 2012)

colors of life

Love Frequency

I this picture on face book under the title of “Love Frequency”, following was the caption under the picture:

“Associate with the hate forced upon your plate or relate yourself to a higher fate where we contemplate loves power to reinstate harmonious mates of a balanced state without a further wait....the choice you see is ours most innate-ly. =) C3 “

I wrote my comments as following:

it’s an explosion of colors, colors of many kinds, many are the strata of life, life sprouted accordingly as per one's own understanding. It’s not love frequency, it all life. We are seeing all elements around us, while we are alive, after one is expired, nothing can be seen but life remains, others see, its a series of various lives

Hisam Memon

15 March 2012

Translation of Ali Zahid's Poetry

Translation of Aasi Zamini's Poetry

Aasi Zamini - آسي زميني

State of mind (fact wrapped up in story like write-up)

حسام ميڻ

12 مارچ 2012

من وارتا

سانجهيءَ جا آذان پئي آيا، هو صبح کان پريشان هيو، هن جي من ۾ آنڌمانڌ هئي، هن کي سڪون ئي نه پئي آيو، هر هر اهو ئي سوچيندو پئي آيو ته سائين اچي ته کانئس پڇان، سائين اچي ته هن جي پيرن تي ڪري روئان، ايترو روئان جو ڌوپجي وڃان.

سائينءَ جي انتظار ۾ هن جو منهن ئي ڪومائجي ويو هو، کيس ڪجهه به نه پئي وڻيو، نه سمهڻ پئي آئڙيو، نه ويهڻ، نه ئي گهمڻ، ان بي چينيءَ ۾ جڏهن سانجهيءَ جا آذان پئي آيا ته هن ملوڪ ماڻهوءَ جي اکين ۾ روشني اچي وئي، هن جي دل جي ڌڙڪن تيز ٿي ويئي.

هاڻي بس، انتظاري پوري ٿيڻ واري هئي، سائين مغرب کان پوءِ ئي ملن جو کيس چيو هيو. سائين پنهنجي اوطاري تي اچي ويٺو، پوئواري ڪندڙن ۽ شيداين جي پيهه هجي، پر هن سائينءَ کان وقت ورتو هيو، جيئن ئي سائين هن کي ڏٺو، سائين اٿي بيٺو ۽ کيس چيو ته هن ڪمري ڏانهن هل، اتي ڳالهايون ٿا.

سائين پنهنجي هن جي ڪلهي تي هٿ رکي ساڻس گڏ ڪمري ۾ آيو، شفن کي لڳو ته ڄڻ سندس جو اڌ بار لهي ويو هجي، سائين جي هٿ هن جي وجود تي ائين هيو، جيئن ٿر ۾ مينهن وسي، شفن بهتر محسوس ڪري رهيو هيو

“ها، شفن! ڏي حوال، بابا! خير ته آهي!” سائينءَ کانئس پڇيو

“سائين! مونکي سمجهه ۾ نٿو اچي ته ڳالهه ڪٿان شروع ڪيان”

بس، اندر ۾ ڄڻ ڪو ڀالو لڳو هجيم، تڪليف آهي سائين!”

“ڪهڙي تڪليف بابا!، ڇا ٿيو آهي” سائين کائنس پڇيو

“سائين! مان سوچيندو رهيو آهيان ته اسانکي ڪنهن پنهنجو نه ڪيو آهي، اسين جيڪي آس جي اميد تي جيئندڙ ماڻهو آهيون، اسانکي نه سياستدانن پنهنجو ڪيو آهي، نه تر جي ڪنهن وڏي کي اهو خيال دل ۾ آيو آهي، بس، جنهن کي جيئن آيو آهي ان اسان کي استعمال ڪيو آهي، ڪڏهن ڪهڙي شيءِ کي اسان لاءِ انتهائي اهم چئي استعمال ڪيو ويو آهي ۽ ڪڏهن ڪهڙي شيءِ جي لاءِ اسان جي اندر جي حيوان کي جيئاري پوءِ اسان کان امن ۽ آشتيءَ تي ڪاهه ڪرائي وئي آهي.

سائين! مان سوچيان ٿو ته اسان هن مهل تائين جيڪو ڪجهه ڪيو آهي، اهو غلط هيو، اهو حيوانيت هيو، هاڻي اسين ان سرڪش حيوان مان جان ڇڏائڻ ٿا چاهيون، اسان به چاهيون ٿا ته اسان به عام ماڻهوءَ وانگر زمين کيڙيون، محنت ڪيون، شادي ڪيون، ٻار ۽ ٻچا پاليون، هي سڀ رهزنيون ڇڏيون، جنهن سان نه اسانکي ڪو فائدو آهي، نه وري اسانجي ماڻهن کي، بس سائين اهو ئي خيال من کي توب وانگر لڳي رهيو آهي ته اسين ڇو ڪنهنکي ماريون، اسين اهو ڪم نٿا ڪرڻ چاهيون، اوهان، منهنجي ان حوالي سان مدد ڪيو، مونکي رستو ڏيو، ڪا اهڙي واٽ ٻڌايو ته جيئن مان پنهنجي اهڙن اگرن ڪمن مان جان ڇڏائي سگهان” شفن روئڻهارڪي ۽ جذباتي انداز ۾ سائينءَ کي ڳالهه ڪئي.

“شفن! تون هڪ سٺو ماڻهو آهين، تنهنڪري، تو سٺائي جو رستو وٺڻ گهريو آهي ۽ تو اها ڳالهه ڪري، هڪ ته پنهنجو من هلڪو ڪيو آهي ۽ ٻيو اعتراف ڪيو آهي ته، انڪري، پالڻهار، توکي پنهنجي حفاظت ۾ رکندو، پر هڪ ڳالهه توکي چوندو هلان ته جيڪي به سچ جي راهه تي هلندا آهن، انهن کي تڪليفون اينديون آهن، ائين نه ٿئي جو تون تنگي ٿي، وري هٿيار ۾ هٿ وجهين، اهو ڪم ٻيهر ڪڏهن نه ڪجانءِ، هڪ دفعو تو اهو ڪم ڇڏيو ته هاڻي اهو وساري ڇڏ، تو ڪو اهڙو ڪم ڪيو هيو، الله سڻائي ڪندو، باقي تون سڀاڻي ساڳي وقت تي اچجانءِ ۽ توکي مان اهو ٻڌائيندس ته هاڻي اڳتي ڇا ڪرڻو آهي”. سائين شفن کي دلجاءِ ڏيندي چيو

ڪافي دير ٿي وئي هئي، ٻاهر ماڻهن جي پيهه ساڳي هئي، سائين، اٿيو ۽ شفن هن جي پيرن کي چمندي سائينءَ کان موڪلايو ۽ شفن جي اکين ۾ ايترو ٿڪ هيو، جنهن ۾ لڳو پئي هن جي اکين به هن جي من سان سوچيو هيو، تنهنڪري، سڀ ڪجهه ائين لڳي رهيو هيو، ڄڻ هن جي چهري تي لکجي ويو هجي ته هو هاڻي ٻيهر ڪو به اگرو ڪم نه ڪندو!

___________________________________________

نوٽ: هي ڪهاڻي ناهي، هي حق حقيقي خيال آهي، جنهن کي آکاڻيءَ واري انداز ۾ بيان ڪيو ويو آهي....... حسام ميمڻ